...
Klassieke chemotherapie is een zware behandeling, die heel wat en soms erg hinderlijke bijwerkingen kan veroorzaken: nausea, braken, diarree, haarverlies, intense vermoeidheid ... Cytostatica maken bovendien geen onderscheid tussen kankercellen en gezonde cellen, maar vernietigen alle cellen. Dat heeft tot gevolg dat je maar beperkte doses van cytostatica kan toedienen.Vorsers proberen al jaren een techniek te vinden om direct de tumor aan te vallen teneinde de bijwerkingen van chemotherapie te verminderen, hogere doses te kunnen toedienen en de gezonde cellen te sparen. Een groep vorsers van het Institute for Integrative Nanosciences in Dresden onderzoekt of dat mogelijk is met sperma.Dat lijkt op het eerste gezicht misschien een bizar idee, maar als je er wat verder over nadenkt, is dat nog zo gek niet. Spermatozoa hebben immers een aantal troeven, waardoor ze inderdaad weleens zouden kunnen fungeren als transporteurs. Dankzij hun zweepdraad zijn ze zeer beweeglijk en kunnen ze opstijgen in het voortplantingskanaal van de vrouw. Ze wekken geen immuunrespons op. Ze vermenigvuldigen zich niet en vormen dus geen ongewenste kolonies. Ze kunnen meerdere dagen in het lichaam overleven. En ze kunnen door de celmembraan dringen, althans door de membraan van eicellen.Haifeng Xu et coll. hebben een in-vitro-experiment uitgevoerd met stierensperma, dat min of meer gelijkt op dat van mannen. Ze hebben de spermatozoa volgepropt met doxorubicine, een vaak gebruikt cytostaticum, en ze uitgerust met magnetische, vierarmige microharnasjes waardoor ze het geneesmiddel kunnen vasthouden en met een magneet naar de doelcellen kunnen worden gevoerd. Als ze op de juiste plaats zijn aangekomen, gaan de armen van het harnas open en komen de "gepirateerde" spermatozoa vrij. Die binden zich dan aan minuscule tumortjes geëxtraheerd uit een baarmoederhalskanker en verzadigen die met het cytostatische antibioticum.Resultaat? Na drie dagen was 87% van de kankercellen uitgeroeid. De bijwerkingen waren veel minder uitgesproken dan bij intraveneuze toediening van doxorubicine.Die "ongewone" wijze van toediening ziet er dus veelbelovend uit. Op termijn zou ze volgens Haifeng Xu ook nuttig kunnen blijken om andere aandoeningen van het vrouwelijke voortplantingsapparaat te behandelen zoals endometriose en een extra-uteriene zwangerschap."Zou", want tot nog toe werden enkel proeven uitgevoerd in een petrischaaltje. Er is nog veel onderzoek nodig voor de techniek kan worden toegepast bij de mens, en bovendien roept ze heel wat bio-ethische vragen op. Ze "banaliseert" immers de zaadcellen, die worden gebruikt als louter biologisch materiaal, hoewel ze toch onze identiteit dragen.(referenties: ACS Nano, 4 december 2017, DOI: 10.1021/acsnano.7b06398, en video van New Scientist op YouTube, 15 december 2017)