Spoedartsen en huisartsen slaan de handen in elkaar. Samen tegen de griep en voor een rationeel gebruik van de opnamecapaciteit in de ziekenhuizen. Een vrij uniek initiatief in de annalen van onze gezondheidszorg. Of de oproep in de praktijk strikt wordt opgevolgd, is een andere vraag. Maar de intentie en de wil tot samenwerking vormen alleszins een belangrijk signaal.
Vele artsen zijn gewoon gedreven met hun vak bezig en willen kwaliteit leveren. Zonder meer en zonder overheidsbemoeienis.
De media besteedden er veel aandacht aan. Andere vormen van samenwerking tussen artsen blijven evenwel ver onder de radar. Geïntegreerde zorg... Het klinkt chique wanneer stijfdeftige hoogwaardigheidsbekleders de woorden in de mond nemen of wanneer geleerde heren er hoogdravende rapporten over schrijven. In de praktijk van alle dag is het soms echter poepsimpel. En financieel gesmeerd hoeft het echt niet altijd te verlopen. Vele artsen zijn gewoon gedreven met hun vak bezig en willen kwaliteit leveren. Zonder meer en zonder overheidsbemoeienis. Jaren geleden zorgden de zorgtrajecten diabetes en chronische nierinsufficiëntie misschien voor een eerste aanzetje. Ondertussen gaan heel veel artsen - onbezoldigd! - voort op de ingeslagen weg. Huisdokters knutselen aan zorgpaden en andere projecten samen met neurologen, kinderartsen, gynaecologen enz. Ook ziekenhuizen spelen hierop in. Bijvoorbeeld door aparte, enkel voor huisartsen toegankelijke, telefoonnummers per dienst te installeren. Het is niet spectaculair, het helpt.
Is alles perfect? Natuurlijk niet. Op vele plekken klagen huisartsen over de kwaliteit van ontslag- en verwijsbrieven. Ergernis is er nog op tal van plaatsen. Nochtans is de tendens duidelijk: artsen wachten niet langer op vadertje staat want dat duurt zo lang. Ook de ziekenhuizen begrepen dat, ze vormden netwerken zonder op regelgeving te wachten.