Schrijf misschien iets positiefs, verzuchtte mijn vrouw. En wat is er positiever dan de geboorte van mijn dochtertje! Plots kan je de werking van het ziekenhuis eens als 'patiënt' beoordelen. Wel: niets dan lof! Sympathieke verpleegkundigen die je met de glimlach geduldig in alles bijstaan, pijnloze epidurale punctie, de gynaecoloog gaf haar tandartsafspraak op om zelf de bevalling uit te voeren - gelukkig vertoont haar gebit nog geen verregaande staat van verrotting - en hop, na een dikke twee uurtjes lag mijn kleine prinses in mijn armen. Administratie kon achteraf: bonnetje trekken en tien minuten later geholpen.
Wel opvallend: de verouderde of gebrekkige infrastructuur. Versleten elastiek voor de doppler, slechts één stoel in de kamer waarvan de zitting dan nog begon los te komen, veel te kleine en overvolle wachtruimtes. De vijf miljoen aan architecten plannen voor die onuitgevoerde nieuwbouw had allicht beter besteed kunnen worden...
Ziekenhuizen zitten in de rode cijfers maar ziekenfondsen zijn grootgrondbezitters
Op het zeldzame dagje vrij kon de trotse vader naar het stadhuis - enkel op afspraak. Ettelijke tientallen miljoenen euro kostte dit nagelnieuwe spiegelpaleis, maar aanmelden moest aan de kiosk. Er waren nochtans twee beveiligingsagenten aan het patrouilleren, maar de baliemedewerkers werden volledig ingepalmd door de minister van defensie zelf, die een zorgeloos half uurtje over had voor 'sociaal overleg'... Riante wachttijd gaf me de gelegenheid om de imposante trap te bewonderen, grootse ramen met weldadige lichtinval (in ons cathlab heb je geen idee of het buiten sneeuwt of terrasjesweer is) en knusse zeteltjes voor slechts drie wachtenden, die daarna ontvangen werden bij één van de maar liefst 34 beschikbare loketten.
Twee uur later ging het richting ziekenfonds. Ook hier een luxueuze wachtruimte, prachtige ontvangstbalie (meneer, we werken hier enkel op afspraak), en gelukkig toch een bereidwillige medewerkster in een modern minimalistisch bureau (zelf delen wij een lokaaltje met zes artsen en drie fellows, geprangd tussen de eivolle parking en de huisartsenwachtpost). Dan door automatische schuif deuren naar de best gesubsidieerde winkel van het land om een kolf te huren. Meters prachtig verzorgde uitstalramen vol thuiszorg producten, vier dames die stonden te trappelen om me te helpen. Ik was de enige klant.
Op de weg terug, opnieuw twee uur later - ik weet nu alles over borstvoeding - bekroop me een onaangenaam gevoel: ziekenhuizen zitten in de rode cijfers maar ziekenfondsen zijn grootgrondbezitters, massa's verpleegkundigen te weinig maar een overvloed aan administratieve medewerkers, efficiënte zorgverlening maar een log administratief apparaat, dure ineffectieve kanker behandelingen worden terugbetaald maar kersverse moeders al na drie dagen naar huis gejaagd...
Misschien toch twee keer nadenken vooraleer we de zorgfinanciering en -hervorming nog verder laten sturen door besparingen in plaats van zorg voor de patiënt? We zullen anders prachtige wachtzalen hebben barstensvol zieke mensen, maar geen zorgverleners.
Wel opvallend: de verouderde of gebrekkige infrastructuur. Versleten elastiek voor de doppler, slechts één stoel in de kamer waarvan de zitting dan nog begon los te komen, veel te kleine en overvolle wachtruimtes. De vijf miljoen aan architecten plannen voor die onuitgevoerde nieuwbouw had allicht beter besteed kunnen worden...Op het zeldzame dagje vrij kon de trotse vader naar het stadhuis - enkel op afspraak. Ettelijke tientallen miljoenen euro kostte dit nagelnieuwe spiegelpaleis, maar aanmelden moest aan de kiosk. Er waren nochtans twee beveiligingsagenten aan het patrouilleren, maar de baliemedewerkers werden volledig ingepalmd door de minister van defensie zelf, die een zorgeloos half uurtje over had voor 'sociaal overleg'... Riante wachttijd gaf me de gelegenheid om de imposante trap te bewonderen, grootse ramen met weldadige lichtinval (in ons cathlab heb je geen idee of het buiten sneeuwt of terrasjesweer is) en knusse zeteltjes voor slechts drie wachtenden, die daarna ontvangen werden bij één van de maar liefst 34 beschikbare loketten.Twee uur later ging het richting ziekenfonds. Ook hier een luxueuze wachtruimte, prachtige ontvangstbalie (meneer, we werken hier enkel op afspraak), en gelukkig toch een bereidwillige medewerkster in een modern minimalistisch bureau (zelf delen wij een lokaaltje met zes artsen en drie fellows, geprangd tussen de eivolle parking en de huisartsenwachtpost). Dan door automatische schuif deuren naar de best gesubsidieerde winkel van het land om een kolf te huren. Meters prachtig verzorgde uitstalramen vol thuiszorg producten, vier dames die stonden te trappelen om me te helpen. Ik was de enige klant.Op de weg terug, opnieuw twee uur later - ik weet nu alles over borstvoeding - bekroop me een onaangenaam gevoel: ziekenhuizen zitten in de rode cijfers maar ziekenfondsen zijn grootgrondbezitters, massa's verpleegkundigen te weinig maar een overvloed aan administratieve medewerkers, efficiënte zorgverlening maar een log administratief apparaat, dure ineffectieve kanker behandelingen worden terugbetaald maar kersverse moeders al na drie dagen naar huis gejaagd...Misschien toch twee keer nadenken vooraleer we de zorgfinanciering en -hervorming nog verder laten sturen door besparingen in plaats van zorg voor de patiënt? We zullen anders prachtige wachtzalen hebben barstensvol zieke mensen, maar geen zorgverleners.
