Op die fel bevochten artsenbul mogen onze jonge collega's inderdaad trots zijn, maar 'dokter' voor hun naam schrijven? We hebben het niet over een titel, maar over een aanspreking, à la 'eminentie' bij bisschoppen, 'excellentie' bij ministers en 'majesteit' bij de koning. Het zou bevreemdend overkomen als dat soort notabelen zelf hun aanspreektitel voor hun naam plaatsten.

Ik moest denken aan een gesprek dat ik enkele maanden geleden had met een groep laatstejaars, over hun ervaringen tijdens de stage. Een van hen was erg onder de indruk van het 'anders-zijn' van artsen. Zijn overwegingen geef ik u graag mee...

"De arts bepaalt het ritme van de afdeling. De teamleden doen er alles aan om andere zaken te verschuiven. Er wordt gewacht wanneer deze te laat komt, ongeacht of de andere teamleden er de tijd voor hebben."

"De arts krijgt een eigen parkeerplaats. Het is iets stoms, maar het geeft wel de ongelijkheid weer."

"De arts wordt aangesproken met 'dr. familienaam'. Dat kan perfect binnen een professioneel kader, maar waarom wordt het andere personeel dan met de voornaam aangesproken?"

"De arts wijst verpleegkundigen op fouten of op zaken waar hij/zij het niet eens mee is. Feedback van de verpleegkundigen of andere teamleden naar de arts toe wordt vaak niet geapprecieerd."

"Ik wil niet iedereen over dezelfde kam scheren, maar gelijkaardige situaties kunnen worden waargenomen op verschillende plaatsen. Ik wil dat dit anders wordt, omdat ik ervan overtuigd ben dat het bovenstaande goede zorg en het werken in teamverband niet ten goede komt."

Een zorgteam bestaat niet uit artsen en aanhangsels

En dat probleem kan niet zomaar worden opgelost, bedacht ik. In de briefhoofden van mijn eigen instelling wordt het woord 'dokter' weliswaar vermeden: bij wie niet gepromoveerd is, staat in de brieven: "voornaam, familienaam, arts". Zelf heb ik vanaf mijn eerste werkdag aan iedereen gezegd dat ik met mijn voornaam wilde worden aangesproken, behalve in het gezelschap van patiënten, dat zijn immers geen collega's. Maar een instituut waar artsen ooit halve, en hoogleraren hele goden waren, daar heb je als individu weinig greep op. Zelfs de assistenten, toch ook artsen, bleven de voorbije acht jaar consequent "dokter" zeggen of "professor".

Een zorgteam bestaat niet uit artsen en aanhangsels: ieder lid, ook wie achter de balie staat of de vloer schoonhoudt, heeft een unieke en onmisbare rol. Net als de artsen zijn het allemaal collega's! Mijn student was van mening dat een mentaliteitswijziging zich opdrong, en dat niet enkel bij artsen-in-spe. Misplaatste onderdanigheid wordt immers niet altijd van bovenuit opgelegd.

Om met zijn woorden te eindigen:

"Ik ben ervan overtuigd dat het de dynamiek binnen een zorgteam kan veranderen in positieve zin, waarbij er niet enkel respect bestaat voor de competenties van de arts, maar ook voor de competenties van ieder ander teamlid."

Op die fel bevochten artsenbul mogen onze jonge collega's inderdaad trots zijn, maar 'dokter' voor hun naam schrijven? We hebben het niet over een titel, maar over een aanspreking, à la 'eminentie' bij bisschoppen, 'excellentie' bij ministers en 'majesteit' bij de koning. Het zou bevreemdend overkomen als dat soort notabelen zelf hun aanspreektitel voor hun naam plaatsten.Ik moest denken aan een gesprek dat ik enkele maanden geleden had met een groep laatstejaars, over hun ervaringen tijdens de stage. Een van hen was erg onder de indruk van het 'anders-zijn' van artsen. Zijn overwegingen geef ik u graag mee..."De arts bepaalt het ritme van de afdeling. De teamleden doen er alles aan om andere zaken te verschuiven. Er wordt gewacht wanneer deze te laat komt, ongeacht of de andere teamleden er de tijd voor hebben.""De arts krijgt een eigen parkeerplaats. Het is iets stoms, maar het geeft wel de ongelijkheid weer.""De arts wordt aangesproken met 'dr. familienaam'. Dat kan perfect binnen een professioneel kader, maar waarom wordt het andere personeel dan met de voornaam aangesproken?""De arts wijst verpleegkundigen op fouten of op zaken waar hij/zij het niet eens mee is. Feedback van de verpleegkundigen of andere teamleden naar de arts toe wordt vaak niet geapprecieerd.""Ik wil niet iedereen over dezelfde kam scheren, maar gelijkaardige situaties kunnen worden waargenomen op verschillende plaatsen. Ik wil dat dit anders wordt, omdat ik ervan overtuigd ben dat het bovenstaande goede zorg en het werken in teamverband niet ten goede komt."En dat probleem kan niet zomaar worden opgelost, bedacht ik. In de briefhoofden van mijn eigen instelling wordt het woord 'dokter' weliswaar vermeden: bij wie niet gepromoveerd is, staat in de brieven: "voornaam, familienaam, arts". Zelf heb ik vanaf mijn eerste werkdag aan iedereen gezegd dat ik met mijn voornaam wilde worden aangesproken, behalve in het gezelschap van patiënten, dat zijn immers geen collega's. Maar een instituut waar artsen ooit halve, en hoogleraren hele goden waren, daar heb je als individu weinig greep op. Zelfs de assistenten, toch ook artsen, bleven de voorbije acht jaar consequent "dokter" zeggen of "professor".Een zorgteam bestaat niet uit artsen en aanhangsels: ieder lid, ook wie achter de balie staat of de vloer schoonhoudt, heeft een unieke en onmisbare rol. Net als de artsen zijn het allemaal collega's! Mijn student was van mening dat een mentaliteitswijziging zich opdrong, en dat niet enkel bij artsen-in-spe. Misplaatste onderdanigheid wordt immers niet altijd van bovenuit opgelegd.Om met zijn woorden te eindigen:"Ik ben ervan overtuigd dat het de dynamiek binnen een zorgteam kan veranderen in positieve zin, waarbij er niet enkel respect bestaat voor de competenties van de arts, maar ook voor de competenties van ieder ander teamlid."