Toch in de zin dat het de eerste keer is dat de uitvoerende macht, een minister in functie, zijn tanden zet in de taaie oude tante. Uiteraard is het geen scoop in een andere zin: generaties parlementsleden gingen De Block vooraf in hun pogingen de Orde te herstructureren.

Om diverse redenen ging dat feestje nooit door. Slaagt de minister waar anderen faalden? Het is lang niet zeker. Er is allicht nog heel wat massagewerk nodig. En of een arts-politica in deze materie een voetje voor heeft, is maar de vraag.

Zeker is dat dit wetsontwerp elementen bevat die we enkel kunnen toejuichen. Absoluut onverdedigbaar anno 2017 is dat patiënten nog steeds 'quantité negliable' zijn. Openheid, patiënten die gehoord worden... het is niet meer dan normaal. Een facelift voor de tuchtorganen was eveneens broodnodig. Eerste en tweede aanleg, de mogelijkheid voor de klager - of het nu een arts dan wel een patiënt is - om in beroep te gaan: prima. En uiteraard is het positief dat patiëntenorganisaties deel zouden uitmaken van de nieuw samen te stellen federale raad.

De hervorming van de Orde: slaagt de minister waar anderen faalden?

Een interne herschikking is evenzeer logisch. In tijden van olim hadden provinciale raden wellicht hun nut. Nu veel minder. Meer centralisatie en eenvormigheid, minder provincialisme en 'ons kent ons'... Al wie van goede wil is, is voor. Zelf is de Orde er zich trouwens wel van bewust dat ze best nieuwe wegen bewandelt. Dat gebeurde bijvoorbeeld al met 'Arts in nood'. Dit wetsontwerp moedigt dat alleen maar aan.

Tot slot. Wellicht is het slechts een detail maar symbolisch heeft het belang: de aberratie waarbij niet een arts maar een jurist aan het hoofd staat van een Orde der artsen, is bij deze rechtgezet.

Toch in de zin dat het de eerste keer is dat de uitvoerende macht, een minister in functie, zijn tanden zet in de taaie oude tante. Uiteraard is het geen scoop in een andere zin: generaties parlementsleden gingen De Block vooraf in hun pogingen de Orde te herstructureren.Om diverse redenen ging dat feestje nooit door. Slaagt de minister waar anderen faalden? Het is lang niet zeker. Er is allicht nog heel wat massagewerk nodig. En of een arts-politica in deze materie een voetje voor heeft, is maar de vraag.Zeker is dat dit wetsontwerp elementen bevat die we enkel kunnen toejuichen. Absoluut onverdedigbaar anno 2017 is dat patiënten nog steeds 'quantité negliable' zijn. Openheid, patiënten die gehoord worden... het is niet meer dan normaal. Een facelift voor de tuchtorganen was eveneens broodnodig. Eerste en tweede aanleg, de mogelijkheid voor de klager - of het nu een arts dan wel een patiënt is - om in beroep te gaan: prima. En uiteraard is het positief dat patiëntenorganisaties deel zouden uitmaken van de nieuw samen te stellen federale raad.Een interne herschikking is evenzeer logisch. In tijden van olim hadden provinciale raden wellicht hun nut. Nu veel minder. Meer centralisatie en eenvormigheid, minder provincialisme en 'ons kent ons'... Al wie van goede wil is, is voor. Zelf is de Orde er zich trouwens wel van bewust dat ze best nieuwe wegen bewandelt. Dat gebeurde bijvoorbeeld al met 'Arts in nood'. Dit wetsontwerp moedigt dat alleen maar aan.Tot slot. Wellicht is het slechts een detail maar symbolisch heeft het belang: de aberratie waarbij niet een arts maar een jurist aan het hoofd staat van een Orde der artsen, is bij deze rechtgezet.