Naast de huisdokter en de anesthesist, belichaamt de psychiater de derde grootste beroepsgroep. Toch vreemd eigenlijk dat mentale gezondheid door velen nog vaak als een bijgedachte in de geneeskunde wordt beschouwd.

Nee, psychiaters komen meer en meer op straat, in hun mobiele teams, ontsprongen vanuit het befaamde artikel 107 dat de vermaatschappelijking van de psychiatrische zorg introduceerde. Hoewel er dus ruim voldoende werk is in de psychiatrische klinieken, zoekt de psychiater nog extra werk op in de maatschappij zelf. Een weldenkend mens zou zich de vraag stellen, 'waarom toch?'. Op zoek naar de burn-out of toch eerder een vlucht van de kale en saaie ziekenhuisgang?

De tijd van het psychiatrisch centrum ver buiten de stad, als vergeetput, moet nu echt wel over zijn!

Psychiatrie heeft steeds (moeten) zorgen voor die patiënten die het kwetsbaarst zijn in onze maatschappij. Voor diegenen die verstoten werden, omwille van hun ziekte, naar centra juist buiten de stad. Voor diegenen die niet meer in staat waren om zelf hulp te vragen of niet door het kluwen van onze gezondheidszorg geraakten (en dat zijn er meer dan we willen toegeven). De tijd van het centrum ver buiten de stad, als vergeetput, moet nu echt wel over zijn!

Door op straat te gaan via mobiele teams proberen we de zorg naar de patiënt toe te brengen, door de mens achter de psychiatrische patiënt terug het recht tot de maatschappij terug te geven.

Natuurlijk is het niet alleen rozengeur en maneschijn in de mobiele teams. Het artikel 107 heeft zijn gebreken; in tijdsduur en verloningen, in verantwoording en aansprakelijkheid. Sinds enkele jaren stond het model onder spanning; de psychiatrie moest zelf bedden afbouwen om te kunnen investeren in dit nieuwe model, bovendien werd er gevraagd om deze investeringen verder ook zelf te dragen. De psychiater dreigde kop van jut te worden door alle verantwoordelijkheid te moeten dragen, als manager te moeten optreden in plaats van clinicus, een verlies van autonomiteit te moeten ondergaan en daarenboven nog eens een niet-aangepaste verloning te moeten aanvaarden.

Misschien niet zonder toeval dat de discipline gekend voor zijn communicatieskills tot deze nieuwe samenwerkingsovereenkomst gekomen is

Maar daar is recent verandering in gekomen. Een (tijdelijk) akkoord is bekomen over een verbeterde positie van de psychiater in het team, een (bescheiden) verhoging van de honorering met een hogere autonome activiteit en, belangrijk, over het opzetten van een conventiemodel. Deze conventie creëert een periode van stabiliteit in een snel veranderende gezondheidscontext (eerstelijnszones, netwerkgedachte, nieuw financieringsmodellen, etc.) waardoor de toekomstige fundamenten voor dit model verder gelegd kunnen worden.

Dit akkoord is een inspirerend staaltje van samenwerking tussen de wetenschappelijke vereniging VVP, de beroepsverenigingen, de syndicaten (BVAS en Kartel) en de overheid. Misschien niet zonder toeval dat de discipline gekend voor zijn communicatievaardigheden en onderhandelingstechnieken tot dit soort nieuwe samenwerkingsovereenkomst gekomen is, die als model kan dienen voor de vele veranderingen in onze gezondheidszorg?

Het werk is nog lang niet gedaan (en eindigt waarschijnlijk nooit), maar een nieuw model dringt zich op. We staan dus echt wel op straat voor goed!

Naast de huisdokter en de anesthesist, belichaamt de psychiater de derde grootste beroepsgroep. Toch vreemd eigenlijk dat mentale gezondheid door velen nog vaak als een bijgedachte in de geneeskunde wordt beschouwd.Nee, psychiaters komen meer en meer op straat, in hun mobiele teams, ontsprongen vanuit het befaamde artikel 107 dat de vermaatschappelijking van de psychiatrische zorg introduceerde. Hoewel er dus ruim voldoende werk is in de psychiatrische klinieken, zoekt de psychiater nog extra werk op in de maatschappij zelf. Een weldenkend mens zou zich de vraag stellen, 'waarom toch?'. Op zoek naar de burn-out of toch eerder een vlucht van de kale en saaie ziekenhuisgang?Psychiatrie heeft steeds (moeten) zorgen voor die patiënten die het kwetsbaarst zijn in onze maatschappij. Voor diegenen die verstoten werden, omwille van hun ziekte, naar centra juist buiten de stad. Voor diegenen die niet meer in staat waren om zelf hulp te vragen of niet door het kluwen van onze gezondheidszorg geraakten (en dat zijn er meer dan we willen toegeven). De tijd van het centrum ver buiten de stad, als vergeetput, moet nu echt wel over zijn! Door op straat te gaan via mobiele teams proberen we de zorg naar de patiënt toe te brengen, door de mens achter de psychiatrische patiënt terug het recht tot de maatschappij terug te geven.Natuurlijk is het niet alleen rozengeur en maneschijn in de mobiele teams. Het artikel 107 heeft zijn gebreken; in tijdsduur en verloningen, in verantwoording en aansprakelijkheid. Sinds enkele jaren stond het model onder spanning; de psychiatrie moest zelf bedden afbouwen om te kunnen investeren in dit nieuwe model, bovendien werd er gevraagd om deze investeringen verder ook zelf te dragen. De psychiater dreigde kop van jut te worden door alle verantwoordelijkheid te moeten dragen, als manager te moeten optreden in plaats van clinicus, een verlies van autonomiteit te moeten ondergaan en daarenboven nog eens een niet-aangepaste verloning te moeten aanvaarden. Maar daar is recent verandering in gekomen. Een (tijdelijk) akkoord is bekomen over een verbeterde positie van de psychiater in het team, een (bescheiden) verhoging van de honorering met een hogere autonome activiteit en, belangrijk, over het opzetten van een conventiemodel. Deze conventie creëert een periode van stabiliteit in een snel veranderende gezondheidscontext (eerstelijnszones, netwerkgedachte, nieuw financieringsmodellen, etc.) waardoor de toekomstige fundamenten voor dit model verder gelegd kunnen worden. Dit akkoord is een inspirerend staaltje van samenwerking tussen de wetenschappelijke vereniging VVP, de beroepsverenigingen, de syndicaten (BVAS en Kartel) en de overheid. Misschien niet zonder toeval dat de discipline gekend voor zijn communicatievaardigheden en onderhandelingstechnieken tot dit soort nieuwe samenwerkingsovereenkomst gekomen is, die als model kan dienen voor de vele veranderingen in onze gezondheidszorg?Het werk is nog lang niet gedaan (en eindigt waarschijnlijk nooit), maar een nieuw model dringt zich op. We staan dus echt wel op straat voor goed!