Het leek wel alsof de wereld ging stoppen met draaien na 25 mei. Een beetje een déjà vu met de millenniumbug, maar dat zal ongetwijfeld mijn IT-verleden zijn dat mij blijft achtervolgen.

De gemeenschappelijke kramp waar we als maatschappij zijn ingeschoten rond GDPR en privacy in zijn algemeenheid, weekt echter ook nog andere discussies los. Let wel, ik wil hier absoluut geen pleidooi houden over het niet respecteren van de privacy van mensen, maar laat ons het kind met het badwater niet weggooien.

Uiteraard moet je voorzichtig omspringen met gegevens van - in deze context vooral - patiënten. Uiteraard moet je erover waken dat deze gegevens niet zomaar op het Internet te grabbel liggen. Uiteraard ga je twee keer nadenken vooraleer je zulke gegevens doorstuurt naar derden. Maar daarvoor heb je GDPR niet nodig.

Ons land heeft al sinds 1992 een goed uitgebouwde privacy-wetgeving. De nieuwe verordening zou geen verrassing mogen zijn. In alle geval, een gezonde dosis pragmatisme heeft nog nooit iemand pijn gedaan.

Ik ga hier dan ook niet oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Het is gewoon verspilde energie in mijn ogen om te discussiëren of de GDPR al dan niet te ver of niet ver genoeg gaat. Ik hou steeds in mijn achterhoofd de woorden van de legendarische Meester Noël, mijn turnleerkracht in de lagere school. Toen we de eerste keer voetbalden tijdens de turnles, vroeg hij ons wanneer het penalty is. Een aantal medeleerlingen meenden het juiste antwoord te kennen... om tot hun verbazing te merken dat ze het fout hadden. "Wanneer is het penalty? Als de scheidsrechter het zegt..."

Het is gewoon verspilde energie om te discussiëren of de GDPR al dan niet te ver of niet ver genoeg gaat

Laat ons even de andere kant van de medaille bekijken en dat is het ethische aspect van de zaak. Door het verzamelen, aggregeren en correleren van data, kan je namelijk tot zeer interessante inzichten komen. Wat als je de hele medische historiek van een ziekenhuis zou loslaten op machine learning en artificiële intelligentie? Welke conclusies zou je daaruit kunnen trekken? Wat als je op voorhand met een grote zekerheid kan voorspellen hoe het gaat uitdraaien voor een patiënt? Maar evengoed, wat als verzekeringsmaatschappijen toegang zouden hebben tot deze data? Of de overheid? Of je werkgever?

Veel data hebben is tot nader order niet strafbaar. Maar hoe we hier mee moeten omgaan, is de zoektocht waar we als maatschappij mee bezig zijn. Laat ons het momentum aangrijpen om ook die ethische discussie te voeren. Zonder te verkrampen...

Het leek wel alsof de wereld ging stoppen met draaien na 25 mei. Een beetje een déjà vu met de millenniumbug, maar dat zal ongetwijfeld mijn IT-verleden zijn dat mij blijft achtervolgen.De gemeenschappelijke kramp waar we als maatschappij zijn ingeschoten rond GDPR en privacy in zijn algemeenheid, weekt echter ook nog andere discussies los. Let wel, ik wil hier absoluut geen pleidooi houden over het niet respecteren van de privacy van mensen, maar laat ons het kind met het badwater niet weggooien. Uiteraard moet je voorzichtig omspringen met gegevens van - in deze context vooral - patiënten. Uiteraard moet je erover waken dat deze gegevens niet zomaar op het Internet te grabbel liggen. Uiteraard ga je twee keer nadenken vooraleer je zulke gegevens doorstuurt naar derden. Maar daarvoor heb je GDPR niet nodig. Ons land heeft al sinds 1992 een goed uitgebouwde privacy-wetgeving. De nieuwe verordening zou geen verrassing mogen zijn. In alle geval, een gezonde dosis pragmatisme heeft nog nooit iemand pijn gedaan. Ik ga hier dan ook niet oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Het is gewoon verspilde energie in mijn ogen om te discussiëren of de GDPR al dan niet te ver of niet ver genoeg gaat. Ik hou steeds in mijn achterhoofd de woorden van de legendarische Meester Noël, mijn turnleerkracht in de lagere school. Toen we de eerste keer voetbalden tijdens de turnles, vroeg hij ons wanneer het penalty is. Een aantal medeleerlingen meenden het juiste antwoord te kennen... om tot hun verbazing te merken dat ze het fout hadden. "Wanneer is het penalty? Als de scheidsrechter het zegt..."Laat ons even de andere kant van de medaille bekijken en dat is het ethische aspect van de zaak. Door het verzamelen, aggregeren en correleren van data, kan je namelijk tot zeer interessante inzichten komen. Wat als je de hele medische historiek van een ziekenhuis zou loslaten op machine learning en artificiële intelligentie? Welke conclusies zou je daaruit kunnen trekken? Wat als je op voorhand met een grote zekerheid kan voorspellen hoe het gaat uitdraaien voor een patiënt? Maar evengoed, wat als verzekeringsmaatschappijen toegang zouden hebben tot deze data? Of de overheid? Of je werkgever? Veel data hebben is tot nader order niet strafbaar. Maar hoe we hier mee moeten omgaan, is de zoektocht waar we als maatschappij mee bezig zijn. Laat ons het momentum aangrijpen om ook die ethische discussie te voeren. Zonder te verkrampen...