Wie kan een verhaal beter vertellen dan een ervaringsdeskundige? Het antwoord is simpel: niemand. Hij/zij beschikt over inzichten en ervaringen die een buitenstaander nooit kan of zal hebben. Die ervaringsdeskundigheid is de basis van het 'Patient Partners Program'. Dit is een practicum in het kader van de lessen reumatologie voor tweede master studenten. Het concept is even simpel als geniaal. Patiënten met reumatoïde artritis geven aan een kleine groep studenten zelf interactief les over hun aandoening.
De docerende patiënten zijn hier uiteraard voor opgeleid en zijn met hun ervaringen experts op het vlak van anamnese en klinisch onderzoek. De les stopt niet bij zuivere theorie. Het grote voordeel is net dat zij de theorie kunnen verbinden aan een eigen persoonlijk verhaal. Ook de impact van de aandoening op hun dagelijkse leven wordt pas echt duidelijk door hun getuigenissen. Begrip daarvan is als arts cruciaal om de nodige empathie aan de dag te kunnen leggen. Naast uitleg geven ze ons ook de mogelijkheid om hen klinisch te onderzoeken en wijzen ze ons op de moeilijkheden en gevaren.
Deze workshop wordt dan ook zeer positief onthaald door de meerderheid van de studenten. Niet alleen omdat het leuk is, maar ook omdat een persoonlijk verhaal waar je dan ook nog een gezicht kan op plakken veel makkelijker is om te onthouden.
Dergelijk verhaal kan in januari op het examen, en later ook in de praktijk, een houvast bieden. Daarnaast is ook het effectief uitvoeren van een klinisch onderzoek op een patiënt die de afwijking heeft, heel anders dan louter de handeling oefenen op medestudenten.
Een persoonlijk verhaal waar je een gezicht op kan plakken is veel makkelijker om te onthouden.
Het enthousiasme van de lesgevers werkt echt aanstekelijk. Deze mensen willen er alles aan doen opdat wij zo goed mogelijk opgeleid zijn om later de vroegtijdig diagnose van reumatoïde artritis te kunnen stellen.
Waarom dergelijke initiatieven niet uitbreiden naar andere aandoeningen en disciplines? Ook voor communicatietechnieken zou dat nuttig kunnen zijn. Wie is er beter geplaatst om uitleg te geven over hoe een slechtnieuwsgesprek aan te pakken dan mensen die ooit van hun arts slecht nieuws te horen kregen? Of voor meer klinische vakken als bijvoorbeeld dermatologie. De mogelijkheden zijn talrijk. Ikzelf en mijn collega-studenten juichen dit soort initiatieven graag toe en hopen dit in de toekomst ook te zien in andere disciplines.
De docerende patiënten zijn hier uiteraard voor opgeleid en zijn met hun ervaringen experts op het vlak van anamnese en klinisch onderzoek. De les stopt niet bij zuivere theorie. Het grote voordeel is net dat zij de theorie kunnen verbinden aan een eigen persoonlijk verhaal. Ook de impact van de aandoening op hun dagelijkse leven wordt pas echt duidelijk door hun getuigenissen. Begrip daarvan is als arts cruciaal om de nodige empathie aan de dag te kunnen leggen. Naast uitleg geven ze ons ook de mogelijkheid om hen klinisch te onderzoeken en wijzen ze ons op de moeilijkheden en gevaren.Deze workshop wordt dan ook zeer positief onthaald door de meerderheid van de studenten. Niet alleen omdat het leuk is, maar ook omdat een persoonlijk verhaal waar je dan ook nog een gezicht kan op plakken veel makkelijker is om te onthouden. Dergelijk verhaal kan in januari op het examen, en later ook in de praktijk, een houvast bieden. Daarnaast is ook het effectief uitvoeren van een klinisch onderzoek op een patiënt die de afwijking heeft, heel anders dan louter de handeling oefenen op medestudenten. Het enthousiasme van de lesgevers werkt echt aanstekelijk. Deze mensen willen er alles aan doen opdat wij zo goed mogelijk opgeleid zijn om later de vroegtijdig diagnose van reumatoïde artritis te kunnen stellen.Waarom dergelijke initiatieven niet uitbreiden naar andere aandoeningen en disciplines? Ook voor communicatietechnieken zou dat nuttig kunnen zijn. Wie is er beter geplaatst om uitleg te geven over hoe een slechtnieuwsgesprek aan te pakken dan mensen die ooit van hun arts slecht nieuws te horen kregen? Of voor meer klinische vakken als bijvoorbeeld dermatologie. De mogelijkheden zijn talrijk. Ikzelf en mijn collega-studenten juichen dit soort initiatieven graag toe en hopen dit in de toekomst ook te zien in andere disciplines.
