Het regent dezer dagen in de gespecialiseerde pers berichten over ziekenhuizen die hun accreditatielabel, al dan niet voor het eerst, behaalden. Niet onlogisch dat we in deze periode een sterke stijging opmerken, minister Vandeurzen heeft destijds de deadline voor het behalen van een accreditatie op eind 2017 geplaatst.
Het gros van de Vlaamse ziekenhuizen is op dit moment geaccrediteerd door JCI of NIAZ. Zowel universitaire als algemene ziekenhuizen, grote of kleine, in elke provincie. Dit is een goeie zaak, het toont aan dat een externe organisatie met internationale experten een grondige doorlichting uitvoerde van het kwaliteitssysteem van elk ziekenhuis. Een doorlichting op logische items, denk hierbij aan een correcte patiëntenidentificatie maar ook op zaken waarbij we ons soms afvragen wat nu juist de meerwaarde is van een bepaalde verwachting in onze context.
Internationale evoluties en uitdagingen resulteren vaak in nieuwe standaarden. Wat is het back-up plan bij onvoorziene uitval van het datanetwerk? In een tijd waarin we alle dossiers digitaal bijhouden geen overbodige luxe en een standaard die in de komende jaren ongetwijfeld verder aan belang zal winnen.
Stalinistische score
Enkele ziekenhuizen zijn er niet in geslaagd om zich binnen de vooropgestelde termijn te laten accrediteren. Het is gissen naar hun beweegredenen.
Ik ben, het zal u niet verbazen, een voorstander van accreditatie. Ik geloof in de kracht om een expert met een externe bril naar de organisatie, het beleid en de implementatie ervan te laten kijken. Het maakt de eigen blik ruimer en je stelt hierdoor nieuwe uitdagingen vast. Ik geloof evengoed dat een intrinsieke motivatie cruciaal is om van accreditatie, op lange termijn, een succes te maken.
99%... Hoe overtuig je mensen om het morgen beter te doen dan vandaag, als je, althans op papier, vandaag al quasi perfect bent?
Ik heb dan ook moeite met de manier hoe heel wat ziekenhuizen omgaan met hun accreditatie. Enkele weken terug las ik een artikel waarin een ziekenhuis uitpakte met een accreditatierapport van 99%. Nu moet u weten dat niet alle accrediterende organisaties werken met percentages. Dat wil dus zeggen dat men in heel wat ziekenhuizen zelf de percentages gaat berekenen, in de hoop op die manier het verschil te maken met de concullega's. Want geef nu toe, het behalen van een accreditatielabel is al enige tijd geen differentiator meer.
De percentages zijn niet zomaar goed, ze zijn vaak stalinistisch hoog. Ze zijn van die aard dat zelfs Kim Jong-Un het schaamrood op de wangen krijgt en stilletjes laat optekenen dat het best wat geloofwaardiger mag.
Waarde
Ik durf me niet uitspreken over de waarde van zo'n percentage. Ik weet wel dat het een momentopname is, dat er een factor windowdressing kan meespelen en dat de kwaliteiten van de auditoren en het moment waarop ze langskomen, heel bepalend kan zijn.
Een score van 99%... Ik weet niet of ik mijn organisatie nog zou meekrijgen in het kwaliteitsdenken. Hoe overtuig je mensen om het morgen beter te doen dan vandaag, als je, althans op papier, vandaag al quasi perfect bent?
De manier hoe die ziekenhuizen hier vandaag mee omgaan is de doodsteek voor de geloofwaardigheid van accrediterende organisaties, als ze zich niet snel heruitvinden. Het uitvoeren van onaangekondigde audits, ook buiten de kantooruren zou een belangrijke stap zijn om die geloofwaardigheid terug te winnen.
Benieuwd hoeveel ziekenhuizen vrijwillig intekenen voor een dergelijke audit!
Het gros van de Vlaamse ziekenhuizen is op dit moment geaccrediteerd door JCI of NIAZ. Zowel universitaire als algemene ziekenhuizen, grote of kleine, in elke provincie. Dit is een goeie zaak, het toont aan dat een externe organisatie met internationale experten een grondige doorlichting uitvoerde van het kwaliteitssysteem van elk ziekenhuis. Een doorlichting op logische items, denk hierbij aan een correcte patiëntenidentificatie maar ook op zaken waarbij we ons soms afvragen wat nu juist de meerwaarde is van een bepaalde verwachting in onze context.Internationale evoluties en uitdagingen resulteren vaak in nieuwe standaarden. Wat is het back-up plan bij onvoorziene uitval van het datanetwerk? In een tijd waarin we alle dossiers digitaal bijhouden geen overbodige luxe en een standaard die in de komende jaren ongetwijfeld verder aan belang zal winnen.Stalinistische scoreEnkele ziekenhuizen zijn er niet in geslaagd om zich binnen de vooropgestelde termijn te laten accrediteren. Het is gissen naar hun beweegredenen.Ik ben, het zal u niet verbazen, een voorstander van accreditatie. Ik geloof in de kracht om een expert met een externe bril naar de organisatie, het beleid en de implementatie ervan te laten kijken. Het maakt de eigen blik ruimer en je stelt hierdoor nieuwe uitdagingen vast. Ik geloof evengoed dat een intrinsieke motivatie cruciaal is om van accreditatie, op lange termijn, een succes te maken.Ik heb dan ook moeite met de manier hoe heel wat ziekenhuizen omgaan met hun accreditatie. Enkele weken terug las ik een artikel waarin een ziekenhuis uitpakte met een accreditatierapport van 99%. Nu moet u weten dat niet alle accrediterende organisaties werken met percentages. Dat wil dus zeggen dat men in heel wat ziekenhuizen zelf de percentages gaat berekenen, in de hoop op die manier het verschil te maken met de concullega's. Want geef nu toe, het behalen van een accreditatielabel is al enige tijd geen differentiator meer.De percentages zijn niet zomaar goed, ze zijn vaak stalinistisch hoog. Ze zijn van die aard dat zelfs Kim Jong-Un het schaamrood op de wangen krijgt en stilletjes laat optekenen dat het best wat geloofwaardiger mag.WaardeIk durf me niet uitspreken over de waarde van zo'n percentage. Ik weet wel dat het een momentopname is, dat er een factor windowdressing kan meespelen en dat de kwaliteiten van de auditoren en het moment waarop ze langskomen, heel bepalend kan zijn. Een score van 99%... Ik weet niet of ik mijn organisatie nog zou meekrijgen in het kwaliteitsdenken. Hoe overtuig je mensen om het morgen beter te doen dan vandaag, als je, althans op papier, vandaag al quasi perfect bent? De manier hoe die ziekenhuizen hier vandaag mee omgaan is de doodsteek voor de geloofwaardigheid van accrediterende organisaties, als ze zich niet snel heruitvinden. Het uitvoeren van onaangekondigde audits, ook buiten de kantooruren zou een belangrijke stap zijn om die geloofwaardigheid terug te winnen. Benieuwd hoeveel ziekenhuizen vrijwillig intekenen voor een dergelijke audit!
